Qué dicir
cando non hai nada que poda dicir?
Qué facer
cando non hai nada que poda facer?
Qué consolar
cando non hai consolo posible?
E qué raios te poderei escribir eu
cando non hai verbas capaces de te levar
o meu cercano sentir?
Qué clase de agarimosa aperta podo achegarte
cando non hai nin ánimos,
nin achegas, nin apertas,
que agora te devolvan a esa perdida realidade
que compartías, que disfrutabas,
que vivías?
Hoxe ese pasado é unha dura e cruel,
pero sentida, emocionada e tenra
lembranza del.
E qué diaños poderei eu maldecir
que non sexa a ti,
maldita morte,
así por sempre sexas,
que de novo levas contigo
as poucas ganas que quedan de vivir?
A ti, Cris, e na lembranza de Sandro
[29/09/1980 – 29/03/2014].
Dende o meu tobo 